'Michalina zuch dziewczyna' to kolejna instalacja Anki Leśniak z serii 'Invisible inVisible' / 'Niewidzialne widzialnego'. Zapraszamy na otwarcie 2 października o godz. 17.00 przy ul. Zachodniej 27a. O godz. 18.00 w Centrum Dialogu odbędzie się dyskusja towarzysząca otwarciu instalacji.

 

 

 

 

 

 

 

z serii Invisible inVisible / Niewidzialne widzialnegoinstalacja w przestrzeni publicznej na opuszczonym budynku ul. Zachodnia 27 A, Łódź\

OTWARCIE: 2.10.2015, godz. 17.00, ul. Zachodnia 27 A, Łódź

panel dyskusyjny: 2.10.2015, godz. 18.00, Centrum Dialogu im. Marka Edelmana
ul. Wojska Polskiego 83, Łódź

paneliści: Ewa Toniak, Magdalena Zapolska-Downar, Paweł Spodenkiewicz, Anka Leśniak / moderatorka: Eliza Gaust

 

Instalacja odnosi się do postaci Michaliny Tatarkówny Majkowskiej – włókniarki, która na przełomie lat 50/60. rządziła Łodzią. Tatarkówna-Majkowska ur. w 27.09.1908 r. związana była ze środowiskiem komunistycznym. W wieku trzech lat straciła matkę, do pierwszej pracy w fabryce poszła jako 14-letnia dziewczyna. Niezwykła umiejętność zjednywania sobie ludzi w połączeniu ze stanowczym charakterem, a może nie bez znaczenia była też jej uroda, spowodowały, że szybko zrobiła karierę w PPR i potem w PZPR. W latach 50. i 60. była kolejno I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Łodzi i I sekretarzem KW PZPR dla miasta Łodzi.Postać Tatarkówny-Majkowskiej, jaka wyłania się ze wspomnień jej współczesnych oraz źródeł archiwalnych, daleko jednak odbiega od wizerunku tzw. "partyjnego betonu". Mimo, iż to dzięki jej staraniom zrekonstruowano zniszczony przez hitlerowców pomnik Kościuszki, na terenie obozu Radogoszcz stworzono mauzoleum, wybudowano nowoczesne jak na tamte czasy osiedla oraz Teatr Wielki, Teatr Muzyczny, Halę Sportową, Michalina Tatarkówna-Majkowska nie istnieje w zbiorowej pamięci łodzian.Z mojego pokolenia nikt już nie kojarzy tego nazwiska. Zadaję więc pytanie, dlaczego kiedy mówimy o Łodzi jako o mieście kobiet, wspominany łódzkie włókniarki, przemilczamy postać Tatarkówny-Majkowskiej. Czy nie idziemy na łatwiznę często oceniając ludzi według (nie)właściwej opcji politycznej?Tytuł instalacji nawiązuje do radzieckiego filmu K. Judina z 1938 r., którego polski tytuł brzmi „Zuch dziewczyna”, a w rosyjskiej wersji „Девушка с характером”, co również jest znaczące.„Michalina zuch dziewczyna” jest kolejną z serii instalacji na opuszczonych budynkach. Są to instalacje związane z architekturą, konkretnie z opuszczonymi domami lub innymi obiektami, które przestały pełnić dawną funkcję, a jeszcze nie znaleziono dla nich nowego przeznaczenia. Takie miejsca mają w sobie coś tajemniczego, też niebezpiecznego, choć dla wielu przechodniów stają się przeźroczyste lub po prostu drażnią ich swoją nieprzystawalnością do reszty okolicy, rażą poczucie estetyki. Podobnie jest z historiami kobiet, które przywołuję.Więcej o projekcie na: www.invisblewomen.info 

PANEL DYSKUSYJNY towarzyszący otwarciu instalacji:
paneliści:

//Ewa Toniak, doktor nauk humanistycznych, historyczka sztuki, wykładowczyni akademicka; autorka wystaw. Zajmuje się problematyką pamięci w przestrzeni publicznej i współczesnymi narracjami o PRL-u. Autorka książek: „Olbrzymki. Kobiety i socrealizm” (Ha!art 2008, 2009), „Śmierć bohatera” (Słowo Obraz/Terytoria, Gdańsk, 2015) i „Prace rentowne. Polscy artyści między rynkiem a sztuką” (NCK, Warszawa, 2015), Redaktorka naukowa tomu pt. „Kobiety i sztuka ok. 1960 r.” (Neriton, 2010) oraz „Pamiętnika Sztuk Pięknych. T. 9, Sztuka polska 1944-1970”. Autorka m.in. wystaw: „Alina Ślesińska (1926-1984)” (2007), „Trzy kobiety: Maria Pinińska Bereś, Natalia Lach-Lachowicz, Ewa Partum” (2011), „Wolny strzelec” (2013), w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki i „Moore and Auschwitz” w Tate Britain (2010). „Natalia LL. Secretum et Tremor” w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie ( 2015). Stypendystka rządu francuskiego i Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Członkini Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki AICA. Mieszka w Warszawie.

// Magdalena Zapolska-Downar, historyk, od 2006 r. pracownik Biura Edukacji Publicznej IPN oddział w Łodzi, zainteresowania badawcze: polityka kulturalna PZPR, emancypacja kobiet w realnym socjalizmie. Autorka publikacji, w tym artykułu o włókniarkach: „Dwie idee emancypacji kobiet w zderzeniu z realnym socjalizmem. Casus łódzkich włókniarek”, [w:] „Kobiety 1933-1989”, red. E. Chabros, A. Klarman, Wrocław 2014.

// Paweł Spodenkiewicz, publicysta i socjolog, autor publikacji, m.in. książek „Zaginiona dzielnica” (1988), „Piasek z Atlantydy. Rozmowy z Jerzym Grohmanem” (2005), „Brukowiec. Warsztat reporterski w praktyce” (2006). Pracuję w Biurze Edukacji Publicznej IPN Oddział w Łodzi, gdzie m.in. zajmuje się okresem stalinowskim w historii Łodzi.

// Anka Leśniak, artystka sztuk wizualnych, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi oraz historii sztuki ukończonej na Uniwersytecie Łódzkim. Od 2013 r. studentka studiów doktoranckich na Wydziale Rzeźby i Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. W swojej twórczości zajmuje się poszukiwaniem tożsamości kobiecych w sztuce i kulturze, realizowanym ostatnio poprzez prace site-specific. Autorka m.in. filmu Muzy Łodzi Kaliskiej, prezentowanego w 2010 r. w Atlasie Sztuki, Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2011), Stypendystka Prezydent Miasta Łodzi (2015).

// moderatorka panelu:Eliza Gaust, absolwentka Kulturoznawstwa na Uniwersytecie Łódzkim, autorka artykułów o kulturze i sztuce, koordynatorka projektów kulturalnych, pracuje w Centrum Dialogu im. Marka Edelmana.Projekt realizowany jest dzięki Stypendium Prezydent Miasta Łodzi dla twórców i animatorów kultury.partnerzy / patroni: Centrum Dialogu im. Marka Edelmana, Galeria Wschodnia, Obieg, Artmix, Słowo Żydowskie, Pismo Art & Documentation / Sztuka i DokumentacjaMateriały archiwalne wykorzystane do pracy nad projektem pochodzą ze zbiorów Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi

Więcej o projekcie na: www.invisiblewomen.info