Ulicę Narutowicza od co najmniej 1830 roku nazywano Dzielną. Powodem nadania takiej nazwy było “rozdzielanie” Nowego Miasta od położonej na południe osady dla prządków (Łódki). W latach 1915-1918 używano niemieckiej nazwy Bahnstrasse, a od 1918 roku do użytku wróciła była nazwa - Dzielna. Dopiero w 1924 roku ulicy nadano imię prezydenta Gabriela Narutowicza. W latach 1940-1945 ulica nosiła imię Schlageterstrasse, na cześć Alberta Schlagetera, członka bojówek nazistowskich rozstrzelanego w 1923 roku. Po II wojnie światowej przywrócono ulicy imię Gabriela Narutowicza.

Ulica została oświetlona lampami elektrycznymi w 1913 roku. W latach 1916-1917 ułożono na niej bruk drewniany. Ulica Narutowicza stała się aleją spacerową w 1931 roku na odcinku od ul.Piotrkowskiej do ul. Skwerowej (dziś –ul. POW). Zabroniono na niej ruchu wozów, samochodów ciężarowych i wózków ręcznych. Do 1938 roku wszystkie kamienice podłączono do kanalizacji.

Patronem tej ulicy jest Gabriel Narutowicz, który urodził się 17 marca 1865roku w Teleszach a zmarł 16 grudnia 1922 roku w Warszawie. Był polskim inżynierem, hydrotechnikiem, elektrykiem.

Pochodził ze Żmudzi, z tamtejszej szlachty herbu własnego. Ukończył gimnazjum w Lipawie na Łotwie, następnie podjął studia na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu w Petersburgu, ale z powodu ciężkiej choroby serca został zmuszony do ich przerwania. Później studiował na Politechnice w Zurychu gdzie został profesorem.

W wolnej Polsce pełnił urząd ministra robót publicznych i spraw zagranicznych. Był także pierwszym prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej po odzyskaniu niepodległości. Urząd ten Gabriel Narutowicz pełnił przez pięć dni, ponieważ podczas wizyty w Galerii “Zachęta” w Warszawie został zastrzelony przez powiązanego z endecją malarza Eligiusza Niewiadomskiego. Śmierć pierwszego prezydenta II Rzeczypospolitej wywołała ogromne wzburzenie.

Autorzy: Mateusz Bogdański i Barbara Panova