Stary Rynek i jego najbliższa okolica stanowiły miejsce najstarszego osadnictwa, z którego rozwinęła się współczesna Łódź.

Do początku XIX wieku Rynek Staromiejski stanowił centrum rolniczej Łodzi. Plac otaczała drewniana, miejska zabudowa wraz ze stojącym przy rynku drewnianym ratuszem. Na południe od Rynku przepływała rzeka Łódka, staw a nim młyn. Na początku XIX wieku drewniane budynki zostały zastąpione murowanymi klasycystycznymi kamienicami. W tym okresie okolice rynku zamieszkiwała niemal wyłącznie ludność żydowska. W okresie II wojny światowej ta zamieszkana przez Żydów okolica weszła w skład łódzkiego getta. Po jego likwidacji otaczające rynek domy zostały częściowo rozebrane. W latach 50. XX wieku wzniesiono nową zabudowę Starego Rynku w formie uproszczonego historyzmu socrealistycznego.

Obecnie trwa rewitalizacja Starego Rynku. W 1998 na rynku umieszczono głaz z tabliczką upamiętniający 575 rocznicę przyznania Łodzi praw miejskich w Przedborzu przez Króla Władysława Jagiełłę. Ten kamień położony na Starym Rynku ukazuje treść dokumentu nadania praw miejskich Łodzi w 1423 r. Został wydany przez Władysława Jagiełło. Sam kamień upamiętnia tamto wydarzenie. W tamtym momencie Łódź zawierała 80 placów a centralnym punktem miejskim stał się potocznie nazwany Stary Rynek. Początkowo Łódź miała się nazywać Ostroga lecz ostatecznie postanowiono tak nazwać rzekę płynącą pod Łodzią. Zabudowa miejska koncentrowała się wokół Rynku oraz wychodzących z niego ulic. Ku południowi wybiegał z Rynku Trakt Królewski do Krakowa. W kierunku zachodnim wychodziły : Podrzeczna, położona najbliżej rzeki, Drewnowska , zwana tak od nazwiska rodziny Drewnowiczów, która tam miała swoje siedziby oraz Stodolniana która prowadziła do stodół miejskich. Ku północy wychodziła ulica zwana Cyganką , która prowadziła do wsi Radogoszcz i dalej do Zgierza oraz Trakt Królewski , który przez Łagiewniki podążał do Torunia. Przebiegał więc przez Łódź ważny trakt handlowy z Torunia do Krakowa.

Autorzy: Łukasz Salm, Mateusz Kempiński