Urodził się w Warszawie 15 grudnia 1923 r., gdzie mieszkał do czasu II wojny światowej wraz z rodzicami i rodzeństwem.

Miał 16 lat gdy wybuchła II wojna światowa. Maturę zdawał na tajnych kompletach. W wieku 19 lat wstąpił do podchorążówki Armii Krajowej. Zimą 1943 był ścigany przez gestapo, uratował się skokiem z okna i ucieczką z miasta. Od tego momentu, aż do końca wojny żył dzięki fałszywym papierom wystawionym na nazwisko Jerzy Królikowski. Przed powstaniem warszawskim wrócił do stolicy. W dniu wybuchu powstania nie dotarł do swojego oddziału. Trafił do jednostek "słoni", które przenosiły tunelami do śródmieścia broń i jedzenie.

Po upadku powstania trafił do niewoli i został wywieziony na roboty na teren III Rzeszy, gdzie pracował jako technik drogowy i budowniczy torów kolejowych. Po wkroczeniu aliantów do Niemiec zgłosił się do armii amerykańskiej i służył w 444. batalionie przeciwlotniczym 97. Dywizji Piechoty 3. Armii dowodzonej przez gen. George’a Pattona we Włoszech. Znał biegle język niemiecki i angielski.

Po wojnie wrócił z Włoch do Polski, by odnaleźć matkę, która zamieszkała we Wrocławiu. W 1947 został zatrzymany na granicy polsko-czechosłowackiej i aresztowany w Cieszynie, następnie trafił m.in. do więzienia w Warszawie gdzie odsiedział pół roku. Po wyjściu na wolność zatrudnił się w Stoczni Gdańskiej.

Miał zamiar uciec na statku, ale trafił do działającego tam teatru. Od tej pory rano pracował, a po południu chodził do studia. Niedługo później zwolnił się ze stoczni i zaangażował w Teatrze Wybrzeże. W 1952 r. zdał aktorski egzamin eksternistyczny a rok później w wieku 30 lat zadebiutował w "Celulozie" Jerzego Kawalerowicza. Wówczas przeprowadził się do Łodzi, gdzie pozostał do końca życia.

Przełomem w jego karierze był udział w filmie Nóż w wodzie – Romana Polańskiego w 1961 r. Zaczął otrzymywać propozycje ról zagranicznych. Zagrał w blisko 400 polskich produkcjach i 150 zagranicznych, głównie niemieckich.

W latach 1953–1979 występował w Teatrze Powszechnym w Łodzi, ostatecznie porzucił teatr na rzecz filmu. Najbardziej znane role w Polsce zagrał w "Bazie ludzi umarłych", "Krzyżakach", "Stawce większej niż życie", „Akademii Pana Kleksa”, „ W labiryncie", "Miodowych latach", "Złotopolskich" czy „Ranczu”. Do każdej roli przygotowywał się niezwykle starannie. Bez względu czy była to rola główna, czy epizodyczna.

Prywatnie L. Niemczyk znany był z burzliwego życia. Przyznawał się do sześciu żon. Uwielbiał też samochody i dobre alkohole. Był kibicem Łódzkiego Klubu Sportowego. W 1998 została odsłonięta jego gwiazda w Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi. Otrzymał też Honorową odznakę Miasta Łodzi.  Imię Leona Niemczyka nosi łódzki skwer przy "Filmówce". Żył skromnie, w dwupokojowym mieszkaniu na ulicy Staszica na łódzkich Bałutach.

Zmarł 26 listopada 2006 r. na raka płuc w wieku 83 lat. Spoczywa na łódzkim Starym Cmentarzu przy ulicy Ogrodowej.

Autorzy: Filip Jażdżyński i Marcel Sierny XIII LO