Page 493 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi - Chava Rosenfarb. Drzewo życia - tom drugi.

Adama zamurowało. Co się z nią stało? Jej gniewne słowa zupełnie zbiły
go z tropu. Twarz mu się zachmurzyła i wykrzywiła w płaczliwym grymasie: –
Umieram z bólu.
Kilka dni później jednak zaprowadziła go do ambulatorium i zostawiła w dusz-
nej, ciasnej poczekalni. W pomieszczeniu było cicho. Każdy wciśnięty w tłum
czekających pogrążony był we własnym cierpieniu i z pobudzoną wrażliwością
wyłapywał najsłabszy dźwięk dochodzący z gabinetu: piskliwe krzyki dzieci, któ-
rym wyrywano zęby, jęki dorosłych, buczenie wierteł, szczękanie instrumentów
dentystycznych i szklanych tacek. Zmęczone, wygłodniałe ciała ledwo miały siły
i odwagę, by zmierzyć się z tym, co oczekiwało je tam – w środku.
Adam był akurat opanowany. Odczuwał dumę, bo przebył most. Każde ukłu-
cie bólu zapalało w nim lampkę otuchy i dodawało mu sił. Nauczył się czegoś
o sobie: przed wojną żył tylko kaprysami, drobnymi zachciankami, nieistotnymi
marzeniami. Ale teraz rozwinął w sobie skupiony upór. Jaką moc ma cierpienie!
Wydobywa z człowieka jego prawdziwą istotę. Kruszy słabych, a mocnych wzmac-
nia jak cement, jak granit!
Adam się rozejrzał. Czekanie przeciągało się, a on się niecierpliwił. Nagle
w jego mózgu zapaliła się lampka i zrozumiał, co mu podpowiada. Zaczął głośno
jęczeć, potem krzyczeć, a w końcu ryczeć. Ból był prawdziwy, a zarazem udawany.
Zabandażowane twarze podnosiły się w jego stronę z ciekawością, ze współczu-
ciem, a także z wyraźną satysfakcją, że samemu nie jest się doprowadzonym
do takiego stanu.
– Mało problemów w getcie, to jeszcze ci dodają ból zębów na dokładkę –
wzdychano razem z nim.
Ktoś się zgodził. – Tak, za to na tamtym świecie pójdziemy prosto do raju.
Bo piekło mamy już tutaj.
Inni ciągnęli go za rękaw i domagali się, żeby pokazał dokładnie miejsce,
gdzie go boli. Dawano mu rady. Inni prawili mu morały, że taki stary, a nie potrafi
wziąć się w garść. Mężczyzna z opuchniętym policzkiem pokazał mu jedyny
ząb w ustach: – Mnie jest gorzej od pana, widzi pan? Na mnie sprawdziło się
przekleństwo: „Niech ci wypadną wszystkie zęby oprócz jednego, co cię rozboli”.
Inni uważnie śledzili każdy ruch Adama, czy czasem nie symuluje. Ale w końcu
przepuszczono go poza kolejką do drzwi gabinetu. Dziewczyna w białym fartuchu
wydająca numerki zadecydowała, że to przypadek wyjątkowy.
Już siedział przed ciemnowłosą, gniewną dentystką, która bez wstępów za-
częła przesuwać zimnymi palcami po jego rozpalonych dziąsłach. Rozdarła się na
niego: – Jak można sobie zrobić taki śmietnik z ust? – Nie mógł jej nic odpowie-
dzieć, bo już grzebała w nich zimnymi, ostrymi instrumentami. – Najpierw trzeba
wyleczyć ropnie i wyczyścić próchnicę, a potem nałożyć korony – zawyrokowała.
Poczuł się dobrze. Wzięła go w swoje ręce. Postawi go na nogi. Ubóstwiał ją, tę
ciemnowłosą, gniewną dentystkę, tak jak Rejzl. I kiedy z nim skończyła, uniżenie
jej podziękował. Wypisała receptę i zapytała go o nazwisko. Kiedy je usłyszała, 491