Page 592 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi - Chava Rosenfarb. Drzewo życia - tom drugi.

Wypełniała go ufność. To był ten wiersz, wielki poemat, który zamierzał
napisać – monument zbudowany ze słów, który chciał postawić swojemu ojcu,
matce, sprzedawcy toffi, Chaimowi Pończosznikowi, Herszowi Berowi Kamasz-
nikowi – i sobie samemu. Jego pisanie było zarówno śpiewem z otchłani, jak
i o otchłani. To był krzyk, wołanie do odległych przestrzeni i czasów. I był to szept
do najbliższego ucha na sąsiedniej poduszce.
Był trzeźwy, choć dławił się uczuciami i tryskał słowami, jakby ta pieśń pieniła
się w nim, szukając drogi ujścia. Zmagał się z tym przypływem, poskramiał go
przytomnie, ogarniał zimnym, trzeźwym intelektem. Kreślił, mazał, poskramiał
gadatliwość i ociosywał ją niczym kowal, który wykuwa rozżarzony kawałek żelaza.
Potok słów formował jak garncarz, który odrzuca nadmiar gliniastej mazi, aby
nadać kształt tworzonemu przez siebie naczyniu. Pogryziony ołówek przedzierał
się przez linie buchalterskich arkuszy, jakby był niecierpliwym rumakiem, który
dopiero co uciekł z zamkniętej stajni, radosnym koniem ze wzburzoną grzywą
i spienionym pyskiem. Wierzchowcem wyrywającym się do galopu, zachłyśniętym
wolnością bezkresnych szlaków na papierze. Rzucał się, ponieważ oracz, który
szedł za nim w postaci ręki Symchy Bunima, zaprzągł go do ciężkich lemieszy,
wstrzymując uzdą i nawracając, aby od nowa przebiegać dopiero co przemierzone
drogi, aby je korygować, wygładzać. Ten spieniony rumak musiał skapitulować,
poddać się prowadzącej go ręce. – I tak podążali do przodu, zostawiając za sobą
dzieło coraz bliższe doskonałości.
Dopiero tuż przed świtem, kiedy świeczka przy łóżku wypaliła się już do ostat-
niego kawałeczka knota, a palce w rękawiczkach przypominały sople, z których
wyślizgiwał się ołówek, Symcha Bunim ciężko opadł na poduszkę. Zdjął okulary,
przykrył rozpalone oczy zimnymi dłońmi i tak leżał – spełniony, z poczuciem we-
wnętrznej ulgi. Po chwili znów podparł się na łokciu, wziął do ręki zapisane kartki
papieru. Przez zamknięte okiennice do pokoju przedzierała się szarość świtu.
Nie można było czytać przy takim świetle. Bunim niemym szeptem snuł swoją
pieśń do zamarzniętych szyb, do lustra w szafie, do oddechu Blimele, do Miriam.
Teraz mógł pozwolić sobie na luksus upajania się własnym wierszem. Zanurzył
się w nim po szyję jak w studni, która w tym momencie przestawała należeć już
tylko do niego. Nad jej krawędzią pochylał się cichy gołąb, opowiadając swoim
łagodnym gruchaniem o wdzięczności za spełnioną radość tworzenia.

*

590