Page 331 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi - Chava Rosenfarb. Drzewo życia - tom pierwszy.

Rachela wyprostowała się:
– Nie rozumiem całej tej sprawy. Dlaczego nie może zostać u ciebie? – Teraz
dopiero dziewczyna pojęła, o co chodzi: – Masz zamiar już umierać? Dlatego?...
– Chora zamknęła oczy. Pod jej rzęsami zalśniły zbierające się łzy. Rachela ziry-
towała się: – Widzę, że wszystko już postanowione! – wykrzyknęła. – Majątek
rozdzielony i żegnaj, piękny świecie! Tego cię uczono przez wszystkie te lata,
rewolucjonistko moja?
– Nie mam więcej siły – wyszeptała Estera.
– Bo jesteś chora, wyczerpana.
– To nie to. Innych sił też mi brakuje.
– A co z życiem dla twoich ideałów?
Estera zaczęła kręcić głową na poduszce – w obie strony, tam i z powrotem.
– Nie rozumiesz... Nie chcesz wziąć... Boisz się o siebie. Nie chcesz ryzyko-
wać... Idź. Bądź zdrowa...
Rachela założyła płaszcz i zbliżyła się do łóżka Estery.
– Idę – powiedziała sucho. – Ale później wrócę. Nie zostawię cię samej.
– To prawda, co? – chora pozwoliła łzom swobodnie spływać po twarzy. –
Nie weźmiesz?
– Oczywiście, że nie wezmę! – Rozgniewana Rachela pochyliła się nad nią.
– Tak, boję się o własne życie. O rodziców. O mojego brata. Nie wiesz, co dzieje
się w mieście. Zmobilizowano już wszystkie roczniki. Lada dzień mogą wezwać
mojego ojca. Rozumiesz? A my... palimy cały dzień w domu książki. Wszystko
idzie z dymem. Całe miasto trzęsie się ze strachu, a ty każesz mi strzec swojej
walizki... Nikt jej dziś od ciebie nie weźmie. Wliczając w to twoich towarzyszy.
To znaczy, jeśli w ogóle jeszcze tu są. – Gniew zniknął z twarzy Racheli. Zapięła
płaszcz i ściągnęła go paskiem. Wyciągnęła do Estery rękę i uśmiechnęła się
z lekka dojrzałym i mądrym uśmiechem. – Jeśli te papiery są ci tak drogie, musisz
dla nich żyć i sama je ochraniać.
Estera ujęła jej dłoń. Łzy nie przestawały spływać po jej twarzy.
– A co... Co z paktem między Sowietami a Niemcami?
Uśmiech Racheli jeszcze bardziej spoważniał:
– Porozmawiamy o tym następnym razem. Przyjdę później...
Estera przyciągnęła ją do siebie:
– Wiesz – wyjęczała – spodziewałam się chłopczyka. Miał się nazywać
Emanuel...
– Emanuel?
– Tak miał się nazywać.
– Wiesz, co to znaczy? Jeśli nie zwodzi mnie mój hebrajski, to Emanuel
znaczy – Bóg jest z nami.