"Vom Asche zum Leben”,
Wydawnictwo Doelling und Garlitz, 1992, s. 95
(....) „a teraz mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę. W niedzielę wieczorem w jednym z mieszkań odbędzie się koncert. Jestem zaproszony i chciałbym cię tam ze sobą zabrać”.
„Koncert w getcie?"
Skinął głową. „Grana będzie muzyka kameralna i dwie moje kołysanki. Ja napisałem słowa, ktoś inny melodię” Była to dla mnie bardzo emocjonująca wiadomość i z trudem mogłam się doczekać.
W niedzielę Szaja przyszedł po mnie o godzinie siódmej i poszliśmy do starego, podupadłego budynku na ulicy Marynarskiej. Słuchacze siedzieli na podłodze oparci o ściany.
Rozmawiali głośno, dopóki nie dostrzegli Szaji. W pokoju zapanowała cisza. Musieli go już znać i spoglądali na niego z ciekawością. Znaleźliśmy dwa miejsca na podłodze i czekaliśmy. Było to szare, mroczne pomieszczenie. Na środku stały cztery krzesła, które zajmowali muzycy zajęci strojeniem swoich instrumentów. Publiczność siedziała teraz w ciszy. Ktoś zapowiedział program: „Zaczniemy dwoma kołysankami Szaji Spiegla. Proszę o cichy aplauz, powinnyśmy unikać niepotrzebnego hałasu”
Młoda kobieta podeszła do muzyków, dała im sygnał i rozpoczął się koncert. Przepięknym sopranem śpiewała łagodne, kołyszące melodie do pełnych uczucia tekstów Szaji. Aplauz był ogromny, ciche lecz przenikliwe oklaski. Potem muzycy kontynuowali koncert, wykonując różne utwory kameralne.
Dźwięki tej muzyki przeniosły mnie do przeszłości...