Page 14 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi - Chava Rosenfarb. Drzewo życia - tom trzeci.

Mam na myśli... mam na myśli miłość. To się u mamy powiększa.
Blimele uspokoiła się. Obiema dłońmi wytarła twarz, rozpogodziła się: – Opo-
wiesz to wszystkim, mamusiu? Każdemu, kogo spotkasz, powiesz: Dzień dobry,
będziemy mieć braciszka albo siostrzyczkę?
Posiłek był skończony. W pokoju było jasno, słonecznie i cicho. Bunim po-
nownie zabrał się do pisania.
W nocy nad gettem rozpętała się zawierucha.

*

Po ciemnym wnętrzu domku rozpaczliwie miotał się wiatr. Jak schwytany
w klatkę wirował w każdym kątku i rzucał się o ściany, chcąc je rozeprzeć, by
uwolnić się z potrzasku. Wcisnął się między fajerki zimnej kuchni i tam huczał,
jakby był zimnym, dzikim ogniem, wciąż na nowo wciąganym i połykanym przez
labirynt rur. Z tępym, rozciągłym wyciem wołał o pomoc do bratniego wiatru na
zewnątrz, wolnego i odurzonego białą zawieruchą. A brat-wiatr odpowiadał mu,
łomocząc w okiennice domku, wyrywając je z zawiasów powietrznymi palcami.
I tak aż do mrocznego przedświtu, kiedy jedna z okiennic w końcu puściła i jak
twarda, drewniana ręka zaczęła walić w bezbronną twarz nagiej szyby. Przy
obnażonym oknie pędziły tumany śniegu. Dzwoniły o szkło lodowym grochem,
wysypującym się bez końca z niewidzialnych białych toreb. Gdzieś na zewnątrz
stukał obluzowany kawałek papy, łomotał na wietrze i próbował pociągnąć za
sobą cały trzeszczący dach.
Wydawało się, że domek za chwilę oderwie się od fundamentów i na ramio-
nach wiatru przeniesiony zostanie do wirującego jądra zawiei. Ściany kołysały się
niczym byle jak zszyte kartki papieru. Załomy ścian były jak papierowe piszczałki,
przez które chaos wciskał się do środka i świszcząc wydobywał z powrotem na
zewnątrz.
Bunim wyciągnął rękę spod okrycia i sięgnął po ubranie. Schował je pod
kołdrę do ogrzania. W tym czasie macał krzesło, na którym leżały jego zapiski,
poszukując okularów. Były zimne jak lód i też je schował, żeby się ogrzały. Powoli
zaczął się ubierać, nie wychodząc spod kołdry. Usiadł i owinął stopy długimi, weł-
nianymi szmatami. Potem wyskoczył z łóżka i wsunął nogi w trepy. Mimo grubej
warstwy szmat poczuł zimno, więc zaczął szybko przemierzać pokój.
– Dlaczego nie wkładasz palta? – zapytała Miriam.
Podszedł do łóżka i ściągnął płaszcz, który rozłożyli wieczorem na kołdrze.
Spod łóżka wyciągnął kilka starych ksiąg rachunkowych i zrobił z nich daszek nad
stopami Miriam, żeby nie czuła zimna. Na palcach podszedł do łóżeczka Blimele,
które wyglądało jak namiocik utworzony przez stół i zwisającą z niego chustę
12 Miriam. Pod tym baldachimem leżało w łóżeczku dziecko wtulone w kołdrę oraz