Page 287 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Roman Kent "Jedynym wyjściem była odwaga".

Nie mogłem uwierzyć własnym uszom, siedziałem jak osłupiały. Zanim
sens jego słów zdążył do mnie dotrzeć, rabin Miller poinformował zarząd,
iż zgadza się z Ferenczem i zaleca odrzucenie wniosku ocalałych z Holo-
kaustu o członkostwo w Claims Conference. Po krótkiej dyskusji zarząd,
w którym nie było reprezentantów żadnej organizacji ocalałych, zgodził
się z Ferenczem i Millerem i podjął decyzję o odmowie przyjęcia ocalałych
z Holokaustu do swojej organizacji.
Nie mam pojęcia jak i dlaczego Miller w kilka minut później zakonklu-
dował, iż ocalali są być może moralnie uprawnieni do jakiejś formy głosu
w Claims Conference. Zaproponował nam rolę doradców bez prawa do
głosowania w jakiejkolwiek sprawie. Miller jeszcze raz podkreślił to, co
powiedział Ferencz – że nie ma dla nas miejsca przy stole; radzili sobie
dobrze bez nas przez czterdzieści lat, nie potrzebują nas i nie chcą, aby
ktokolwiek dołączał do ich szeregów. Powinniśmy jednak przyjąć funkcję
doradców i cieszyć się, że zaoferowali nam aż tyle.
Z trudem udało mi się zachować spokój. Niezależnie od tego, jak
bardzo byłem wściekły, musiałem przedstawić naszą sprawę w jak
najbardziej przekonujący sposób, co w okolicznościach stworzonych
przez Millera i Ferencza było niemal niemożliwe. Miałem ochotę rzucić
w nich stolikiem, ale wiedziałem, że muszę zapanować nad emocjami
i tak też zrobiłem. Cichym, chłodnym i stanowczym głosem powiedzia-
łem im, w mniej lub bardziej skondensowanej wersji, co następuje:
„Przyjechałem tu dzisiaj w oczekiwaniu, iż otworzą państwo ramiona
i obejmą nas, mówiąc: »Gdzie byliście przez ostatnie czterdzieści lat?
Tęskniliśmy za wami!«. Nigdy jednak nie spodziewałem się czegoś wręcz
przeciwnego. Pomimo iż wasza organizacja została stworzona dla ocalałych
i istnieje tylko z ich powodu i dla ich korzyści, stoimy tutaj odrzuceni przez
ludzi, którzy mają nam pomagać. Nie chcecie nas w swoim gronie, nie
chcecie, abyśmy uczestniczyli w waszej organizacji na równych zasadach.
Pragnę podziękować państwu za to, co zrobiliście dla ocalałych przez
ostatnie czterdzieści lat. Muszę jednak przypomnieć, iż po wojnie my, oca-
lali, wyglądaliśmy jak skóra i kości, zaś ci, którym pozostało nieco ciała,
zostali moralnie i duchowo złamani doświadczeniem Holokaustu. Musie-
liśmy zaczynać życie od zera. Musieliśmy zarabiać na życie, usiłowaliśmy
założyć rodziny.
Przede wszystkim zaś przez te długie lata próbowaliśmy zapomnieć
o przeszłości i o tym, co się z nami działo. Nie chcieliśmy mieć do czynienia

287