Page 4 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Raport 2017: Dzieci - wydanie specjalne

Dzieci XXI Raport „Dzieci XXI”

W 1939 roku w Łodzi
mieszkało ponad 230 tysięcy Żydów,

co stanowiło 33% populacji miasta.

Początek wojny przyniósł żydowskiej społeczności Łodzi
upokorzenia i utrudnienia codziennego życia. Żydzi nie mogli
jeździć tramwajami, chodzić ul. Piotrkowską, musieli pracować
w żydowskie święta. Bardzo szybko rozpoczęły się łapanki do
pracy, a już w listopadzie 1939 roku wszedł w życie obowiązek
noszenia przez Żydów na ubraniach żółtej gwiazdy Dawida.
W lutym 1940 roku zapadła decyzja o powstaniu getta dla
ludności żydowskiej. Getto tworzono na terenie Bałut

i Starego Miasta. Była to najbardziej zaniedbana część Łodzi,
gęsto zabudowana i bez kanalizacji. Getto zostało szczelnie
odizolowane od aryjskiej części Litzmannstadt (niemiecka
nazwa Łodzi). Na obszarze 4,13 km kw. stłoczono ponad 160 tys.
osób. Przełożonym Starszeństwa Żydów w getcie został Chaim
Mordechaj Rumkowski. Według niego jedynym sposobem na
przetrwanie była praca. Zatrudniony w getcie musiał być każdy,

praca była ciężka, w bardzo trudnych warunkach, za niską płacę.
W getcie powstawały resorty, które produkowały m.in. mundury,